Stomme mama

Hij flapte het er boos uit.
Terwijl het met zijn voetje op de grond stampte.
Hij kijk me boos aan en zei:
"Jij bent een stomme mama."

Ik had verwacht dat dit ooit wel zou komen.
Maar in mijn verbeelding was dit iets voor de puberteit.
De echte puberteit en niet de peuterpuberteit.
Ik had gehoopt nog even zijn heldin te blijven.
Zo eentje die alleen maar kusjes en knuffels krijgt.
Een geweigerd ritje op de draaimolen bracht daar verandering in.

Ik weet het.
Je bent ouder.
Het hoort erbij.
Maar die eerste keer dat je zoiets hoort, doet het toch wel eventjes pijn.
Ik denk plots aan al die keren dat ik zoiets eruit geflapt heb tegen mijn ouders.
Bij deze: mama en papa, mijn excuses, ik wist niet hoe het voelde :-)!

De 'stomme mama' stapte na het incident verder naar de auto.
Met een boze Jonah aan de hand.
Hij had de woordjes gezegd en was heel stil nadien.
Uit boosheid om die draaimolen.
Thuis aangekomen moest ik Jonah opnieuw uit de auto halen en niet papa.
 "Alleen maar mama", zei hij.
Ik ben even van mijn voetstukje gevallen.
Maar ik sta er terug met één been op.
Met het besef dat kleine kindjes groot worden.
Ik zal dus af en toe de 'stomme mama' moeten zijn.
Maar dat ben ik maar voor even (hoop ik).