Slapeloze nachten

Het is vijf uur.
Eli slaapt op mijn borst.
Hij heeft 40 graden koorts en gloeit.
Hij ademt heel moeilijk.
Het lijkt alsof hij net een marathon liep en niet op adem kan komen.

Ik heb deze nacht nog niet veel geslapen.

Net zoals de voorbije weken. 

Ik heb de babyfoon al enkele weken op de luidste stand staan.

Zo kan ik ieder piepje en kraakje in de ademhaling van mijn twee kereltjes horen.

Ik ben geen moment gerust.

Zorgeloos

Ik las de voorbije weken enkele artikels van kersverse moeders.

Ze vertelden hoe ze hun leven niet gingen aanpassen aan hun kinderen.

Hoe kinderen hun leven niet zouden veranderen.

Ik heb zoiets ook geprobeerd.

Op sommige vlakken is het gelukt.

Maar ik kan niet ontkennen dat mijn leven volledig anders is.

De grootste verandering is voor mij het verdwijnen van het 'zorgeloos zijn'.

Sinds mijn kereltjes er zijn, slaap ik niet meer zo vast als vroeger.

Ik maak me continu zorgen over hun gezondheid, waar ze mee bezig zijn of ze gelukkig zijn,...

Ik hoor ieder geluid.

Ik denk aan hen bij alles wat ik doe, zeker als ze ziek zijn.

Dat merk ik des te meer nu ik hier deze ochtend zit.

Ik durf hem niet neerleggen want dan kan Eli niet meer slapen.

Hij ademt dan nog zwaarder.

Dus blijf ik hier zitten.

Ik slaap dan wel niet maar ik ben wel gerust.

Ik kan direct ingrijpen wanneer nodig.

Als je zoveel liefde in je leven krijgt, komen er ook zorgen bij.

Er rekenen twee kereltjes op mij.

Daar kan ik niet om heen.

Alles is anders.