Mama-meltdown
Het zat er al even aan te komen.
Maar de aanleiding voor de meltdown was zo klein.
Toch leek het voor mij even alsof alles onoverkomelijk was.
Het begon zoals iedere ochtend, druk.
Vroege ochtend
Ik liep als een kip zonder kop rond.
Om 06.15 u. was Jonah wakker.
Kort nadien was ook Eli al paraat.
Mijn kerels wisselden elkaar af in huilbuien.
Ik liep nog in pyjama net zoals zij.
Ik was er in geslaagd om ze eten te geven.
Ook alle medicatie en het aerosol gebeuren was al achter de rug.
Het was net tien uur.
Ik had al het gevoel alsof ik een marathon had gelopen.
Ik moest eigenlijk al van acht uur naar het toilet.
Maar er was steeds iets dringender.
Ik kon echt niet meer.
Ik plaatste de kerels even in de living voor de televisie en haastte me naar de wc.
Eindelijk rust.
Bonken
Tot na 5 seconden er op de deur geklopt werd.
"Mama, ben je daar? Ik heb honger"
"Mama zit nu even op toilet, dat gaat niet."
Jonah bleef kloppen.
"Maar het is echt grote honger."
Hij bleef kloppen en werd enkele seconden nadien ondersteund door Eli.
Met z'n tweetjes stonden ze gezellig op de deur te bonken.
En voor ik het wist zat ik te huilen.
"Mama, waarom ween je?"
"Omdat mama moe is, heel moe."
Dun touwtje
Ik heb nadien bijna drie dagen aan een stuk gehuild.
Ik had het gevoel dat ik alles onder controle had.
Dat ik op een dikke plank liep en een goede balans had gevonden.
Dat evenwicht bleek ondertussen een dun touwtje te zijn.
En ik ben er, jonglerend met was en andere huishoudelijke rompslomp, afgevallen.
Ik had al sinds deze zomer het gevoel dat het allemaal wat teveel werd.
Maar ik ben blijven doorgaan.
'Nog wat doorbijten dan zal het rustiger worden.'
We zijn ondertussen 3 maanden verder.
Dat 'doorbijten' is 'stukgebeten' geworden.
Van druk op het werk naar zieke kindjes, naar nog ziekere kindjes, naar een overhoop huis, naar een tandjeskrijgende peuter, naar gigantisch slaaptekort, naar zelf ziek zijn en blijven doorgaan, naar....
Het bleef maar doorgaan
Schuldgevoel
Ik kan gerust zeggen dat ik moe ben.
De voorbije maanden heb ik continu met een schuldgevoel gelopen.
Alsof ik niets ten volle kon doen en voor niemand goed deed.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn kinderen omdat ik er zo weinig was.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn man omdat ik soms zo knorrig was.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn ouders omdat ze zoveel op de kindjes moesten letten.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn werk, vrienden, .... om ontelbare redenen.
Ik ben me zo aan het focussen op het negatieve dat ik het mooie rond me niet meer zie.
Zo opgeslorpt door zaken die er waarschijnlijk niet toe doen.
Alleen voelt het niet zo.
Voornemens
Ik ga het dus wat rustiger aan (proberen) doen.
Wat meer tijd nemen voor mezelf.
Me minder druk maken in de dingen.
En leren aangeven wanneer het teveel is.
Nu eerst wat tijd nemen om terug een gelukkige mama te worden.
Om dat dunne draadje terug wat dikker te maken.
Ook dat is mama-zijn.
Grandioos op je bek gaan en weer recht staan.
Maar de aanleiding voor de meltdown was zo klein.
Toch leek het voor mij even alsof alles onoverkomelijk was.
Het begon zoals iedere ochtend, druk.
Vroege ochtend
Ik liep als een kip zonder kop rond.
Om 06.15 u. was Jonah wakker.
Kort nadien was ook Eli al paraat.
Mijn kerels wisselden elkaar af in huilbuien.
Ik liep nog in pyjama net zoals zij.
Ik was er in geslaagd om ze eten te geven.
Ook alle medicatie en het aerosol gebeuren was al achter de rug.
Het was net tien uur.
Ik had al het gevoel alsof ik een marathon had gelopen.
Ik moest eigenlijk al van acht uur naar het toilet.
Maar er was steeds iets dringender.
Ik kon echt niet meer.
Ik plaatste de kerels even in de living voor de televisie en haastte me naar de wc.
Eindelijk rust.
Bonken
Tot na 5 seconden er op de deur geklopt werd.
"Mama, ben je daar? Ik heb honger"
"Mama zit nu even op toilet, dat gaat niet."
Jonah bleef kloppen.
"Maar het is echt grote honger."
Hij bleef kloppen en werd enkele seconden nadien ondersteund door Eli.
Met z'n tweetjes stonden ze gezellig op de deur te bonken.
En voor ik het wist zat ik te huilen.
"Mama, waarom ween je?"
"Omdat mama moe is, heel moe."
Dun touwtje
Ik heb nadien bijna drie dagen aan een stuk gehuild.
Ik had het gevoel dat ik alles onder controle had.
Dat ik op een dikke plank liep en een goede balans had gevonden.
Dat evenwicht bleek ondertussen een dun touwtje te zijn.
En ik ben er, jonglerend met was en andere huishoudelijke rompslomp, afgevallen.
Ik had al sinds deze zomer het gevoel dat het allemaal wat teveel werd.
Maar ik ben blijven doorgaan.
'Nog wat doorbijten dan zal het rustiger worden.'
We zijn ondertussen 3 maanden verder.
Dat 'doorbijten' is 'stukgebeten' geworden.
Van druk op het werk naar zieke kindjes, naar nog ziekere kindjes, naar een overhoop huis, naar een tandjeskrijgende peuter, naar gigantisch slaaptekort, naar zelf ziek zijn en blijven doorgaan, naar....
Het bleef maar doorgaan
Schuldgevoel
Ik kan gerust zeggen dat ik moe ben.
De voorbije maanden heb ik continu met een schuldgevoel gelopen.
Alsof ik niets ten volle kon doen en voor niemand goed deed.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn kinderen omdat ik er zo weinig was.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn man omdat ik soms zo knorrig was.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn ouders omdat ze zoveel op de kindjes moesten letten.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn werk, vrienden, .... om ontelbare redenen.
Ik ben me zo aan het focussen op het negatieve dat ik het mooie rond me niet meer zie.
Zo opgeslorpt door zaken die er waarschijnlijk niet toe doen.
Alleen voelt het niet zo.
Voornemens
Ik ga het dus wat rustiger aan (proberen) doen.
Wat meer tijd nemen voor mezelf.
Me minder druk maken in de dingen.
En leren aangeven wanneer het teveel is.
Nu eerst wat tijd nemen om terug een gelukkige mama te worden.
Om dat dunne draadje terug wat dikker te maken.
Ook dat is mama-zijn.
Grandioos op je bek gaan en weer recht staan.
Reacties
Een reactie posten
Reactie