Het park

Het park is al sinds enkele maanden een verzamelplaats voor speelgoed.
Eli gebruikt het niet meer.
Die kruipt liever razendsnel door het huis.
Tijd om afscheid te nemen van het park.
Jonah, mijn kleine helper, stond te popelen om een handje toe te steken.
Ik vertelde dat we het park terug bij tante Nele gingen brengen.
En omdat Jonah volledig in die fase zit, volgde de onvermijdelijke 'waarom' vraag.
Ik vertelde dat wij het park niet meer nodig hadden maar tante Nele wel.
"Krijgen wij dan geen baby meer?"

De deur
De vraag had ik wel verwacht maar toch prikte ze nog een beetje.
Ik heb het er nog altijd moeilijk mee.
Die deur definitief achter me dicht te trekken.
Om hardop te zeggen "Nee, mama zal nooit meer een baby krijgen.".
Ik ben nog maar 28.
Ik weet dat het slecht is voor mijn rug en lichaam.
En ik weet ook dat ik in mijn handjes mag wrijven met mijn twee kereltjes.
Dat sommige vrouwen die deur al zelfs moeten dichttrekken voor er kindjes zijn.
Maar toch maakt dat het niet minder eenvoudig op.
Dus laat ik de deur op een heel klein kiertje.
"Nee, mama zal waarschijnlijk geen baby meer krijgen."
Tot ik er helemaal klaar voor ben.
"We hebben genoeg kindjes he, mama." zegt Jonah vrolijk.
Daar heeft hij gelijk in.
Voor nu hebben we onze handen vol met onze twee kerels.