De babysit
Gisteren was het zover.
De allereerste keer een babysit die op onze twee kleine kerels kwam letten.
Geen meters of peters maar een onbekende jongere die op onze twee wervelwinden kwam passen.
Ik was er weken op voorhand al mee bezig.
Ook al had de mevrouw van de gezinsbond ons proberen geruststellen.
Het was iemand met veel ervaring.
Toch...
Allerhande rampscenario's gingen door mijn hoofd.
Wat als de kerels huilen?
Wat als ze het niet leuk vinden?
Wat als ze niet goed voor mijn mannen zorgt?
Wat als....
Onredelijk
Ineens kwam de 'onredelijke' mama in mezelf naar boven.
Ongeveer 10 jaar geleden was ik zelf oppas bij de gezinsbond.
Ik kan het aantal kindjes en hun overbezorgde mama's die ik ontmoette niet meer tellen.
Iedere keer opnieuw vond ik die moeders overdreven bezorgd.
Ik kreeg hele uitgeschreven stappenplannen van het bedtijdritueel.
Of ouders die op mijn vingers stonden te kijken bij alles wat ik deed.
Om nog maar te zwijgen over de tussentijdse telefoontjes die ik kreeg om te checken of alles in orde was.
"Ze slapen nog, net zoals ze een uurtje geleden nog sliepen."
En dan deed ik het zaterdag plots zelf
Ik was er zo één...
Onbewust was ik bezig met te observeren of ze het bedtijdritueeltje wel goed deed.
En of het verhaaltje wel goed werd voorgelezen.
Ik toonde de EHBO koffer, overliep alle noodnummers (tot zelfs 112 toe).
Voor we het wisten waren we een half uur te laat.
Deels door Jonah die het bedtijdritueel eindeloos deed duren.
Hij vond de babysit geweldig.
Deels door mama die het huis uit moest worden geschopt.
Eens in de auto naar het restaurant begon ik het plots te beseffen:
"Ik was zo'n mama geworden".
Ik begreep plots waarom al die andere mama's tien jaar geleden ze gek deden.
Ze waren niet echt gek.
Hun moedergevoel en liefde namen gewoon even de bovenhand.
Typisch
We hadden een leuke avond en ik heb het aantal keren op mijn gsm kijken kunnen beperken tot een tiental keer.
De volgende ochtend huilde Jonah.
Hij vond het jammer dat de babysit weg was.
Geen idee waarom ik me zo zorgen maakte.
Ach, het zal wel iets typisch voor mama's zijn :-).
De allereerste keer een babysit die op onze twee kleine kerels kwam letten.
Geen meters of peters maar een onbekende jongere die op onze twee wervelwinden kwam passen.
Ik was er weken op voorhand al mee bezig.
Ook al had de mevrouw van de gezinsbond ons proberen geruststellen.
Het was iemand met veel ervaring.
Toch...
Allerhande rampscenario's gingen door mijn hoofd.
Wat als de kerels huilen?
Wat als ze het niet leuk vinden?
Wat als ze niet goed voor mijn mannen zorgt?
Wat als....
Onredelijk
Ineens kwam de 'onredelijke' mama in mezelf naar boven.
Ongeveer 10 jaar geleden was ik zelf oppas bij de gezinsbond.
Ik kan het aantal kindjes en hun overbezorgde mama's die ik ontmoette niet meer tellen.
Iedere keer opnieuw vond ik die moeders overdreven bezorgd.
Ik kreeg hele uitgeschreven stappenplannen van het bedtijdritueel.
Of ouders die op mijn vingers stonden te kijken bij alles wat ik deed.
Om nog maar te zwijgen over de tussentijdse telefoontjes die ik kreeg om te checken of alles in orde was.
"Ze slapen nog, net zoals ze een uurtje geleden nog sliepen."
En dan deed ik het zaterdag plots zelf
Ik was er zo één...
Onbewust was ik bezig met te observeren of ze het bedtijdritueeltje wel goed deed.
En of het verhaaltje wel goed werd voorgelezen.
Ik toonde de EHBO koffer, overliep alle noodnummers (tot zelfs 112 toe).
Voor we het wisten waren we een half uur te laat.
Deels door Jonah die het bedtijdritueel eindeloos deed duren.
Hij vond de babysit geweldig.
Deels door mama die het huis uit moest worden geschopt.
Eens in de auto naar het restaurant begon ik het plots te beseffen:
"Ik was zo'n mama geworden".
Ik begreep plots waarom al die andere mama's tien jaar geleden ze gek deden.
Ze waren niet echt gek.
Hun moedergevoel en liefde namen gewoon even de bovenhand.
Typisch
We hadden een leuke avond en ik heb het aantal keren op mijn gsm kijken kunnen beperken tot een tiental keer.
De volgende ochtend huilde Jonah.
Hij vond het jammer dat de babysit weg was.
Geen idee waarom ik me zo zorgen maakte.
Ach, het zal wel iets typisch voor mama's zijn :-).
Ik ga me alvast voorbereiden op dit soort momenten! Jaren geleden ben ik ook babysit geweest bij de Bond. Zo'n acht jaar lang heb ik dat gedaan en inderdaad, ik herken wat je beschrijft. Al moet ik zeggen dat je op je 15e ook wel argwanender wordt bekeken dan dat je als student van 21 binnen komt en zegt: "Geen probleem mevrouw, ik doe dit al zes jaar. Ik heb al gekkere dingen gezien."
BeantwoordenVerwijderenIk ben benieuwd wat ik zelf ga doen als er ooit een babysit komt :P