Ziektekiemen en wolken

"Wanneer gaat het nu eens makkelijker worden?!"
Ik zucht en leg mijn hoofd op tafel.
Mijn man, de grootste kerel in huis, trekt zijn schouders op.
"Als ze wat groter zijn..." zucht hij.

De ziektekiemen...
De herfst is terug.
De blaadjes krijgen prachtige kleuren.
Het weer wordt stilletjes aan wat kouder.
De ziektekiemen keren terug uit hun zomerslaap.
En ze hebben de weg naar ons huis terug gevonden.
Buikgriep, verkoudheid, buikgriep.
Sinds een dikke twee weken is het weer zover.
Jongleren met zakdoeken en emmers.
Aanlopen met waterflesjes, knuffels geven en troosten.
We transformeren opnieuw even naar ouders/verplegers.

En dan komen ze ook bij jou...
Je rent tussen het werk, het huishouden en zieke kindjes door.
Je blijft gaan.
Tot je zelf ook een vreemd gevoel in je buik krijgt.
Buikgriep, neeeee!!!
Dat is één van de weinige dingen die ik mis sinds ik ouder ben.
De tijd hebben om ziek te zijn.
Dat je onder een deken kan kruipen en uitzieken zonder iets te doen.
Ik heb een poging gedaan.
Ik ben onder een deken gekropen en bromde naar de kindjes "mama voelt zich niet goed".
Na 15 minuten stond er al eentje aan mijn arm te trekken.
"Mama, ik heb een snottebel."

De wolk
Ik heb zelf nooit iets gemerkt van het roze-wolk-gevoel.
Maar er is wel een wolk tijdens die eerste jaren ouderschap.
Zo eentje die je bij de arm pakt en mee voort sleurt op de momenten waarop je denkt "Nu kan ik echt niet meer."
Ik ben dan maar vanonder mijn dekentje gekropen.
Kom maar op met die snottebellen.
Ik kan dit.