Missers van mama

Vorige week was ik even mijn stuntelige zelf.
Niet dat zoiets niet vaker het geval is.
Alleen had het deze keer vergaande gevolgen.
Ik bezorgde Eli ongewild een fobie.
Eentje voor zilverpapier dan nog.

 Ik was druk in de weer aan het aanrecht.
Eli zat zoals altijd op zijn poep aan mijn voeten.
Vrolijk te tateren en te kriebelen aan mijn tenen.
Ik vond niet onmiddellijk een rol vershoudfolie om iets in te pakken.
In mijn haast greep ik snel naar de rol aluminiumfolie.
Op dat moment kriebelde Eli vol enthousiasme aan mijn tenen.
Ik schrok en liet de rol vallen.
Alleen had ik nog een tipje van de rol vast.
De rol rolde, luid ritselend, de hele keuken door.
Ik keek naar Eli en de keuken vol zilverpapier.
Ik zag zijn lipje trillen.
Twee tellen later was hij ontroostbaar.
Na veel knuffelen, werd hij eindelijk rustig.
Tot ik het zilverpapier opnam en hij het ritselende geluid opnieuw hoorde.
Daar ging hij terug.

Ik heb dus een uur met een keuken vol zilverpapier gezeten.
Tot Eli zijn dutje deed en ik eindelijk kon opruimen.
Ik gebruikte al amper aluminiumfolie...
Nu komt die rol zeker niet vaak meer uit de kast.