Ik denk aan jou

Vandaag is het Allerzielen...
Ik sta vandaag nog bewuster stil bij zij die er niet meer zijn.
Degenen die ik niet meer kan vastnemen of knuffelen.
Ik denk vandaag ook speciaal aan zij die ook iemand verloren hebben.
Want iemand verliezen laat zijn sporen na.

Het vertrek
De week voor we mijn oma Paula verloren gingen we op vakantie.
We hadden sinds lang nog eens een vakantie geboekt samen met mijn ouders en broers.
Een cadeau voor mijn ouders hun 30 jaar huwelijk en mijn papa's 60ste verjaardag.
Sinds lang nog eens op reis met mijn familie en voor het eerst met mijn eigen gezin erbij.
Die ochtend was net alles gepakt toen we het telefoontje kregen.
Of we even konden langs gaan bij oma.
Ze was al een tijdje ziek maar nu ging het ineens snel.
(Ik liet de kindjes thuis. Een bewust beslissing want het was niet de oma Paula zoals zij gewend waren.)
Samen met mijn broers en ouders zijn we er toen heen gereden.
Ze lag in bed en was ziek maar nog voldoende bij de pinken.
Ook mijn tante en nonkel waren er.
Ze lachte nog met mijn papa's flauwe mopjes.
En toen we voorstelden om de reis te annuleren, vond ze dat we toch moesten vertrekken.
We waren immers maar een uurtje van huis.
Het zou wel terug goed komen.
Dus zeiden we gedag.
Ik zei 'tot volgende week' zoals ik altijd zei.
En na lang twijfelen zijn we toch vertrokken.

De reis
Mijn tantes en nonkels hielden onze dagelijks op de hoogte.
We probeerden er het beste van te maken en toch wat te genieten.
Maar natuurlijk hangt het de hele tijd in je hoofd.
Toen op donderdag de telefoon kwam dat papa naar huis moest, hebben we mijn ouders helpen pakken.
We zijn met de kinderen achtergebleven om op te ruimen.
Het was onze manier van ondersteunen.
Want wat konden we anders doen.
De reis leek de dag nadat ik terug thuiskwam een echte ramp geweest.
Maar eigenlijk was het dat niet.
Ik ben blij dat we die week elkaar hebben kunnen dragen.
Dat we elkaar hebben kunnen steunen waar nodig.
Dat we af en toe kunnen huilen hebben, elkaar eens vastpakken, onze gedachten verzetten,...
Niet alleen mijn ouders, broers, man en kindjes.
Ook mijn tantes en nonkels.

Ik hoop...
Er bestaat geen handleiding over hoe te rouwen of omgaan met verdriet.
Iemand vertelde me onlangs dat wat iedereen zegt over 'het zal wel slijten' niet correct is.
Ik denk dat ze gelijk heeft. Toch wat mij betreft.
Niet dat je elke dag huilt.
Het is iets dat soms de kop opsteekt, op die momenten dat je iemand hard nodig hebt of erbij wou hebben.
Ik hoop dat iedereen op die momenten ook iemand heeft die hen kan dragen.
Dichtbij of veraf.
Je gedragen weten in die momenten waarop het pijn doet.
Iemand die je dat duwtje geeft om je recht te houden.
Die helpt te waarderen wat er was en wat er nu nog is.
Ik hoop dat ik jullie vandaag wat mee kan dragen.
Al is het maar veraf vanachter mijn computerscherm.
Ik denk aan jullie.