Naar Spanje

"Mama, gaan we op reis?"
"Waarom?"
"Omdat we naar Spanje moeten."
"Waarom naar Spanje?"
"Omdat we moeten!!"
"Maar we moeten toch niet naar Spanje? Is het omdat een kindje uit je klas naar Spanje is geweest?"
"Nee! We moeten die brieven toch gaan brengen!"

De eerste keer Sint 

Grote broer beleeft voor het eerst het hele Sint-gebeuren heel bewust.
Hij loopt sinds gisteren omhoog te kijken. Alsof er ieder moment iets uit de lucht kan vallen.
Ik heb hem al enkele keren moeten verzekeren dat de Sint nog niet op ons dak loopt.
"Maar hoe weet hij dan of ik braaf ben?" vraagt hij dan.
Ik vraag me af hoe mijn ouders het me vroeger vertelden?
Ik zeg dat het allemaal in zijn hele grote boek staat.
Iets waar ik voorlopig mee weg kom...
Maandag kwam hij thuis met een boekje vol speelgoed.
We moeten die avond nog zijn brief maken.
Die brief is een drieluik geworden met voor- en achterzijde.
En nu wil hij dus het drieluik bij de Sint hoogstpersoonlijk gaan afgeven.
Zodat hij toch zeker is dat hij een speelgoedje krijgt uit zijn zorgvuldig geselecteerde (lichtjes-door-mama-gestuurde) lijst.

Zenuwachtig

Zo loopt grote broer dus al een tijdje zenuwachtig rond.
En voelt mama zich wat schuldig.
Want ik blijf meedraaien in het hele verhaal.
Terwijl ik zie dat grote broer ermee worstelt.
Dat kleine kereltje van ons weet niet goed hoe hij ermee moet omgaan.
Ik zie hoe het voor hem aanvoelt als een hele grote gebeurtenis en hoe hij met het 'uitkijken naar' nog geen raad weet.
Alles is zo nieuw.
Ook voor mama en papa.
We vinden het ook best wel spannend.
Die brief opstellen, dat schoentje klaarzetten, samen tekeningen maken,...

De postbode weet raad...

We kunnen grote broer overtuigen dat naar Spanje gaan niet nodig is.
We hebben namelijk de beste oplossing in huis...
Papa is postbode.
Die zal de brief netjes naar het postkantoor brengen.
Grote broer mag er zelf de zegel opkleven.
De postbodes doen de rest van het werk.
Hopelijk is grote broer dan al wat meer gerust.
Nog 2 weken en het is eindelijk 11 november.