"In de naam van de cornflakes"

"Kijk mama, wat voor een cornflakes is dit?" vraagt grote broer.
"Een gewone cornflakes." antwoord ik.
"Maar neen mama, kijk eens goed!"
Oei, een strikvraag zo vroeg op de ochtend.
"Een cornflakes van de tijger (of Frosties voor de grote mensen)?"
"Neen!!" zegt grote broer geërgerd.
Hij kijkt plots heel ernstig naar dat ene stukje cornflakes in zijn hand en steekt het langzaam, plechtig in de lucht.
Het is even stil tot hij plots zegt "In de naam van de cornflakes..."
Ik moet lachen.
Grote broer denkt dat hosties cornflakes zijn.

Tegelijk ben ik verrast.
Sinds de geboorte van grote broer lukt het niet zo vaak om naar de kerk te gaan.
Deels omdat we geen tijd hebben.
Deels ook omdat ik het niet makkelijk vind om met kindjes naar de kerk te gaan.
Stilzitten en drie kwartier rustig luisteren is nog niet aan hen besteed.
De kinderboekjes die in de kerk van onze parochie voorzien zijn, helpen al een stuk.
Voor even toch...
Tot ze ook dat opnieuw beu worden.
En dan beginnen ze te friemelen of een applaus te geven na het communielied.
Dan begin ik me, als mama, ongemakkelijk te voelen.
Ik voel dat sommigen er zich aan storen.
Het verveeld achterom kijken, zuchten, met de ogen draaien.
Ik weet dat er in onze parochie nochtans heel veel jonge gezinnen zijn.
Maar toch voel ik die afkeurende blikken het meest prikken.
Ook al wil ik mijn kinderen iets laten beleven, tonen van wat voor mama belangrijk is.
Ik wil hen graag een beeld tonen van hoe welkom en graag gezien ik me voel.
Maar op zo'n momenten is dat beeld voor mij ver weg.
Ik weet dat ik moet kijken naar degenen voor wie we wel welkom zijn.
Maar dat lukt me voorlopig niet zo goed.
Dus gaan we, tot de kerels wat ouder zijn, niet zo vaak.

Ik was dus aangenaam verrast dat er bij grote broer toch iets is blijven hangen.
Dat hij er mee bezig is.
Want ook al gaan we niet iedere zondag naar de viering.
Ik probeer er thuis ook wel mee bezig te zijn.
Niet altijd even expliciet.
Dat zou niet bij mama passen.
Maar de hele dag door.
In kleine gebaren.
Omdat geloven niet iets is dat je even aanzet op zondag om nadien weer in 'niet-geloven-modus' te gaan.
Van het dankbaar zijn en waarderen wat we hebben
tot het kruisje dat ze iedere avond voor het slapen gaan krijgen.
Van de voorleesboekjes voor het slapen gaan
tot het kwartetspel met liturgische symbolen dat hier in huis rond slingert.
Gewoon tonen hoe het voor mij in alles aanwezig is...
Dan is het fijn om te merken dat grote broer iets oppikt.
Dat hij er ook mee bezig is.
Zo kan hij later zelf beslissen welke weg hij kiest.
Of de cornflakes meer dan cornflakes worden of niet.