Mijn kleine spiegel

Gisterenavond klonk opnieuw het bekende 'pling' geluidje.
Een e-mailtje kwam binnen op mijn smartphone.
Ik was net aan het spelen met grote broer.
Ik nam snel mijn gsm en las het e-mailtje.
Tot grote broer me streng aankeek en op heel indringende toon zei:
'Mama, wil je alsjeblieft je gsm wegleggen."

Mijn kleine kerel hield me plots een spiegel voor.
Hij had gelijk.
Ik was teveel met mijn smartphone in de weer.
Nu was het tijd voor hem.
Wat er ook in de email stond, hij was nu even veel belangrijker.
Ik heb de gsm snel terug opzij gelegd.

Het is best wel confronterend.
Je kijkt plots vanuit zijn ogen naar jezelf en je weet dat het beter kan.
Dat je iets aan het doen bent waar je niet trots op bent.
En het was niet de eerste keer dat zoiets gebeurde.
Ik probeer vloeken en dan vooral het woord 'G**verdomme' uit ons huis te houden.
Als iemand het zegt, antwoord ik steeds 'Maar God kan daar toch niet aan doen'.
Toen ik onlangs met mijn kleine teentje tegen de salontafel liep, riep ik het woord heel hard.
Grote broer stond naast me en zei met opgestoken vingertje:
"Nee mama, foei"
Tjah en gelijk heeft hij, die kleine man.
Ik heb dan maar beaamd dat mama inderdaad zoiets niet mag zeggen.
Mama was niet echt flink.

Of die keer dat ik het water heel hard liet stromen tijdens het tanden poetsen.
Grote broer deed toen snel de kraan dicht en zei
"Neen mama, dat kost centjes he!"
Net wat mama altijd zegt.
Dan maak je zelf een fout.
En ben je heel boos op jezelf.
En denk je 'Verdorie, niet goed bezig Audrey'.

Tegelijk ben ik ook een beetje blij.
Want je krijgt eindelijk wat bevestiging dat wat je zegt, ook blijft hangen.
Alhoewel ik dat liever zou krijgen zonder dat ik in die spiegel moet kijken.
Er is nog werk aan de winkel.