Life on sneakers

Vandaag las ik het boek 'Life on sneakers' van Evi Renaux uit.
Ik zag het boek voor het eerst in een magazine en de titel sprak me onmiddellijk aan.
Ik kan sinds mijn twee zwangerschappen en de bijbehorende bekkeninstabiliteit ook geen hakken meer dragen (zelfs hakjes van 2 cm hoog zijn al een uitdaging).
Ik zocht naar wat herkenbaarheid en begon te lezen.

Eens halfweg het boek voelde ik, samen met Evi, de moed in mijn schoenen zakken.
Ik voelde me haast schuldig.
Hoe kon ik mijn situatie vergelijken met die van haar.
Zij had zoveel meer pijn geleden en nu nog altijd.
Wie was ik dan met mijn pijn.
Iets wat ik de voorbije jaren veel gedacht heb.
Ik heb nooit willen klagen want ik weet dat iedereen het moeilijk heeft.
En er zijn steeds mensen op deze wereld die het veel moeilijker hebben.
Dus wie ben ik dan om te gaan zeuren over mijn bekken.
Kop op en vooruit.
Ook al maakte deze houding de pijn niet minder erg.
Ik liet het boek even opzij liggen.
Ik kon niet met het gevoel overweg.

Nu, een maand later, heb ik het hernomen tot het einde.
Ik herken mezelf nu wel een beetje in haar parcours, ook al is de pijn volledig anders.
Evi gaat heel mooi om met haar situatie.
Ik sta jammer genoeg nog niet zover op mijn weg.
Ik loop nog wat vast op 'aanvaarding', vrees ik.
Daar is mijn schoenenkast het beste bewijs van.

Ik ben soms nog altijd boos.
Boos dat mijn lijf niet meer hetzelfde is als voor mijn twee zwangerschappen.
(Dan heb ik het niet over het al dan niet hebben van een buikje of striemen.
Die wil ik er gerust nog bijnemen.)
Ook al word ik dan overvallen door een gigantisch schuldgevoel.
Ik kreeg immers door die zwangerschappen het mooiste geschenk dat ik me kon wensen: twee prachtige, gezonde kinderen.
En toch kan ik er soms niet mee om.
Met dat nieuwe lijf, die tegenwerkende rug.
....

(Deze post werd wat lang. Het vervolg lees je over enkele dagen. )