Het klaag(m)uurtje

Soms kan het me even teveel worden.
Begrijp me niet verkeerd.
Ik hou van mijn kerels.
Meer dan je je ooit kan voorstellen.
En toch is het soms even teveel.

Dan sta je in de Ikea.
Had je zin in een rustig dagje uit.
En eindig je met een knorrige babybroer, een grote broer met een vuile broek en mama met een met-koek-besmeurd kleedje.
Of merk je, eens op het werk, dat je kleedje vol vlekken hangt (koek en andere niet identificeerbare zaken).
Dan heb ik er soms even genoeg van.
En heb ik nood aan een klaag(m)uurtje.

Dan wil ik ook terug eens nette kleren.
Even geen vuile broeken of pampers meer.
Eens rustig, alleen naar het toilet gaan.
Of uit eten gaan zonder "Zijn de frietjes nu klaar? Maar ik heb zooo honger".
Dan wil ik nog eens kunnen shoppen zonder grote broer die plots het gordijntje van je pashokje wegtrekt (of erger nog: bij iemand in het pashokje rent).
Of eens gewoon kunnen vertrekken zonder ons halve huis te moeten mee sleuren of bang te zijn dat we een tut of knuffel vergeten.
Of s' avonds na een lange werkdag thuis komen en me gewoon in de zetel ploffen, zonder nog iets te doen.
Een douche nemen zonder dat iemand de deur van de badkamer opengooit om je te vertellen over monsters in de slaapkamer.
In een boekje lezen terwijl niemand vraagt bij iedere foto 'En wie is dat, mama?'.

Als ik dan even geklaagd heb, komt het schuldgevoel.
Dan kijk ik voorbij mijn klaag(m)uurtje.
En zie ik mijn kerels daar staan.
Dan vraag ik me af waarom ik nu heb staan klagen.
Het is maar een vuil kleedje.
Die vlekken gaan wel weer weg.
Maar die kerels, die zou ik niet meer kunnen missen.
Gewoon een nieuw kleedje aan doen.
Leve de wasmachines!


Follow my blog with Bloglovin