Draagkracht

De pijn begon bij mijn eerste zwangerschap na drie maand.
Eerst een stille zeurende, pijn.
Lang recht zitten werd steeds moeilijker.
Tot ik voor het eerst door mijn been ging.
Even ging alle gevoel in mijn been weg en ik lag op de grond.
Niet echt aan te raden met een zwangere buik.
En toen begon de zoektocht naar wat er aan de hand was.
Want voor bekkeninstabiliteit was het toch veel te vroeg.
Van een rugspecialist naar de huisarts naar de gynaecoloog naar...
Elke keer weer werd de arbeidsongeschiktheid verlengd.
En ik keek telkens met goede moed uit naar de dag dat ik terug mocht gaan werken.
Om dan moedeloos te worden wanneer de dag naderde en er na alle rust, oefeningen, massages,... geen beterschap was.
Toen ik zes maand ver was, hebben de dokters het uiteindelijk toch vastgepind op bekkeninstabiliteit.
Maar dan uitzonderlijk vroeg.

Vier maand zwanger van babybroer. Een van de weinige foto's...

Tijdens het hele proces ben ik soms geschrokken over hoeveel onbegrip ik kreeg.
'Gewoon een bandje aan en dat lukt wel' of 'Ik had het pas toen ik zes maand ver was, hoe kan dat nu al'.
Wat kunnen we toch heel hard zijn voor elkaar.
Het zijn niet echt de woorden die je wil horen.
Het hielp niet echt bij het schuldgevoel dat ik al had.
Want lag het dan aan mij? Beet ik niet genoeg door?
Ik ben mijn gynaecoloog vaak heel dankbaar geweest.
Zij bevestigde dat iedere situatie anders is.
En dat ik gewoon pech had, heel veel pech.
Ik heb mijn eerste zwangerschap voornamelijk alleen beleefd.
Ik had gelukkige veel aan mijn familie en enkele dichte vrienden.

Toen werd grote broer geboren.
Na oefeningen bij de kinesist werd de pijn minder.
Alles was terug onder controle.
Mijn lijf werd min of meer zoals voorheen.

Twee jaar later wilden we toch graag nog een tweede kindje.
Maar hoe zat dat dan met die bekken?
De gynaecoloog kon niets met zekerheid zeggen.
50 procent kans dat het terug komt.
Na lang wikken en wegen besloten we het er op te wagen.
Ik had goede hoop, hoeveel pech kan een mens immers hebben?!
Ik deed vol goede moed oefeningen
Dit zou mijn zwangerschap zijn.
Eentje op een roze wolk.
Deze zwangerschap zou ik wel met de rest van de wereld kunnen delen.
Van mijn eerste zwangerschap was er maar een foto.
Nu zouden er tientallen zijn met vrienden en op feestjes.

Tot de donderwolken na twee maanden opdoken.
Ik was continu misselijk.
En na drie maanden gebeurde het opnieuw.
Ik zakte door mijn been.
Ik voelde de goede moed zo wegzakken.
Wat volgde was een zwangerschap met nog meer pijn.
Ik kon amper stappen.
Naar het einde toe kon zelfs de kinesist (die ik oneindig dankbaar ben) enkel de pijn helpen verzachten. Want ik kon zelfs de voorgeschreven oefeningen amper nog uitvoeren.
Opnieuw beleefde ik mijn zwangerschap binnen vier muren.
Als we op een goede dag toch eens enkele uurtje ergens naartoe gingen, moest ik daar nadien de gevolgen extra hard van dragen.
Maar als iemand me vroeg hoe het ging, zei ik steeds: "Goed".
Ik wou niemand overladen met mijn problemen.
Het was ook mijn manier om er mee om te gaan.

En toen was babybroer er eindelijk.
Maar deze keer ging de pijn niet zo gemakkelijk weg.
Ik heb heel veel gehad aan mijn kinesist (iets wat ik in Evi haar boek herken).
Met voldoende oefeningen kan ik de zaak wat onder controle houden.
Maar ik kan niet meer zoveel als vroeger.
Mijn draagkracht is minder, letterlijk en figuurlijk.
Ik moet altijd oppassen hoe ik de kindjes optil.
Een verkeerde beweging en ik voel hoe mijn bekken verkeerd 'springen'.
Op sommige dagen is de pijn ook terug.
Dan is zitten een hele uitdaging.
Ook een hele dag recht staan op een festival zit er voor mij niet meer in.
En dan heb ik het er moeilijk mee.
Wou ik dat alles opnieuw was zoals vroeger.
Dan word ik droevig van die hele schoenenkast die ik niet meer kan dragen.

Ik bewonder Evi voor haar voor verhaal, mooie boek en manier van in het leven staan.
Ook al is haar verhaal volledig anders, toch zijn sommige momenten heel herkenbaar.
Ik hoop dat ik ooit ook volledig alles kan aanvaarden.
De eerste stappen zijn gezet.
Ik durf al aangeven dat zware tafels optillen niet meer voor mij is.
Nu nog werk maken van die schoenenkast.
Afscheid nemen van die periode en vooruit kijken.
Wie interesse heeft in een paar nieuwe schoenen, 1 adres :-)!