Dat ene liedje

Laatst kreeg ik een smsje van mijn man.
"Heb je het liedje al gevonden?"
Enkele weken geleden had ik op de radio een liedje gehoord.
Ik kwam enthousiast thuis en wou het de dag nadien opzoeken.
Maar zoals altijd had ik de naam van het liedje noch de artiest onthouden.
Ik vroeg aan mijn man of hij het nog wist.
"Hoe ging het?"
Daar had ik geen idee van.
Ik wist alleen nog dat het een liedje was van een man met een hele diepe stem.
En dat het liedje traag ging in het begin.
Niet veel informatie dus.

Nu, enkele weken nadien, krijg ik een sms van mijn man dat hij het misschien net gehoord heeft.
"Volgens mij was het Rag'n'Bone Man"
En ja hoor, dat was het.

Op 1 september waren we vier jaar getrouwd, ik en de derde kerel op deze blog.
De voorbije jaren waren een rollercoaster.
Samenwonen, trouwen, een huis, twee kindjes,...
Elke keer opnieuw een uitdaging voor ons als koppel.
Ik kan me nog steeds de avond voor ons huwelijk herinneren.
Ik had zenuwen, heel veel zenuwen, zoals altijd voor een belangrijk moment.
Ik ging een beslissing maken voor heel mijn leven.
Hoe wist ik voor 100 procent zeker dat dit de allerbeste beslissing ooit was?
"Voor hoeveel procent ben je dan zeker?" vroeg mijn man me.
"Voor 95 procent of zoiets" zei ik toen.
Mijn man antwoordde dat dat meer dan genoeg is. Je kan nooit 100 procent zeker van iets zijn.
Anders was ons hele leven al uitgetekend voor ons.
Dan moeten we alleen het pad volgen dat voor ons ligt en dat zou maar saai zijn.
Soms moet je ook eens durven je overgeven en vertrouwen.
Iets waar ik niet zo goed in ben.
Dus vertrouwde ik op hem.
Ik was 95 procent zeker.
De andere vijf procent voelde als mijn ogen dicht doen, springen en hopen dat hij me opvangt.

Iets wat we nu al vier jaar doen.
Elkaar graag zien en opvangen wanneer het nodig is.
Onze wereld ziet er al helemaal anders uit.
Het is niet alleen meer hij en ik.
Het is nu veel meer 'wij' geworden.
En het is niet altijd even gemakkelijk.
Je bent moe, moet zorgen voor het huis, gaan werken en de kindjes zijn er ook steeds.
We moeten elkaars visie over opvoeding leren kennen.
En elkaar proberen vinden, ook al is er weinig tijd.
Als we al eens samen gaan eten, merken we dat we al snel terug beginnen over de kindjes.
Het duurt altijd even voor we terug omgeschakeld zijn van 'mama en papa zijn' naar terug over ons als koppel.
Ook al kan je beiden nog moeilijk van elkaar zien.
En dat vind ik ook niet erg.
We zijn gegroeid samen als koppel maar ook als individu.

We kunnen elkaars zinnen niet afmaken.
Iets wat in mijn romantische gedachte van het huwelijk zat ingeprent.
Onlangs vertelde ik mijn man dat ik dat wel heel jammer vond.
Sommige koppels kunnen naar elkaar kijken en weten wat de ander bedoeld.
Dat kunnen wij niet, dacht ik.
Ik begon weer eens door te draaien over hoe we elkaar niet genoeg kenden en dat we dat toch moesten kunnen.
Als andere koppels dat kunnen waarom wij dan niet.
Tot hij onlangs dat smsje stuurde.
Hij had aan de vage omschrijving "een diepe stem en traag in het begin" genoeg om te weten waarover ik het had.
We doen het zo slecht nog niet, hij en ik.
Wij zijn niet zoals andere koppels.
Iets wat ik moet leren loslaten.
Wij zijn wij.
En dat is ook heel mooi.