Mijn kleinste kerel

Vandaag ben je 6 maand geworden, mijn kleinste kerel.
Het moment dat ik je voor het eerst vasthield kan ik me nog heel goed herinneren.
De maanden zijn voorbij gevlogen.
Ook al leken die eerste vier slapeloze maanden soms eeuwig te duren.

De eerste maanden zijn voor mama de moeilijkste.
Ik had hetzelfde gevoel bij je grote broer.
Het klinkt misschien gek om te zeggen maar ik dacht soms dat je me niet leuk vond.
Ik gaf je eten, ververste je, wiegde je in slaap...
En toch kregen we alleen maar gehuil.
Het werd voor mama pas echt genieten vanaf de derde maand.
Toen je voor het eerst naar me keek en lachte.
Ik was misschien toch niet zo slecht bezig.

Vanaf toen leek het nog sneller te gaan.
Je hoofd rechthouden, kirren, alles volgen, groentenpap, fruitpap,...
En nu zijn we hier terecht gekomen.
Je rolt om en om en om doorheen de kamer (of zoals een worstje in je speelmat).
Eet het liefst broccoli en appel.
Brabbelt de hele dag door een onverstaanbare roman bij elkaar (met heel wat drama aan de intonatie te horen).
En je huilt niet zomaar meer.
Als ik uit je gezichtsveld durf verdwijnen begin je te huilen.
Je hebt mij nodig. Niet eender wie die je eten geeft.
Neen, ik, je mama.
Het was een heel fijn (en overdonderend) gevoel om dat te beseffen.

Ik heb het steeds moeilijker om je 'achter' te laten.
En ik kijk er nog meer naar uit om thuis te komen en je opnieuw te knuffelen.
Soms heb je daar geen zin in.
Maar als je in knuffelmodus bent dan geniet mama dubbel en dik.