Het grote schuldgevoel

"Binnenkort gaat mama enkele dagen weg voor het werk. Dan mag je bij meme en pepe gaan slapen."
Grote broer lacht even maar kijkt dan opeens heel ernstig.
"Maar mama, mag ik nadien nog terug komen?"

Daar komt het grote schuldgevoel terug.
Mama gaat tien dagen weg met het werk.
Het is een heen- en weergeslinger tussen graag willen gaan...
Op avontuur.
Een onvergetelijke ervaring in een land waar ik nog nooit geweest ben.
Samen met jonge mensen op weg gaan en hen een tocht bezorgen die hun altijd zal bijblijven.

En toch wil ik ook heel graag thuis blijven.
Mijn twee kleine kereltjes nog wat plat knuffelen.
Wat als mijn kleinste kerel een eerste tandje krijgt of voor het eerst kruipt terwijl ik weg ben.
Of als zijn grote broer niet kan slapen?
Of ze worden ziek en ik ben er niet?
Of hun papa vergeet alle was te doen?
Of ...

Ik ben het mezelf weer zo moeilijk aan het maken.
Ik weet dat ik me geen zorgen moet maken.
De kindjes zijn in goed handen bij papa en grootouders.
En ik weet dat alle mama's met zo'n schuldgevoel wel eens kampen.
Maar het zou fijn zijn om af en toe dat gevoel even te kunnen uitschakelen.
En ook die angst om iets te missen.
Want de rationele mens in mezelf weet ook dat je niet overal kan bij zijn.
Ik kan net zo goed bezig zijn met de was terwijl onze kleinste kerel voor het eerst kruipt.
En dan mis ik het ook.

Want ik 'verlies' niets, ook al lijkt het soms zo.
Mijn kerels en ik zullen elkaar nog steeds even graag zien.
Ook al ben ik tien dagen weg.
En mama zal gegroeid zijn als mens, heel wat bijgeleerd hebben
en hun extra hard knuffelen als ze terug komt.

Bij het pakken misschien mezelf af en toe eens verplichten om mijn eigen blogpost nog eens te lezen.
Anders neemt 'het grote schuldgevoel' het vast over.
Tot over tien dagen.