De huisduif

"Audrey, is dat er niet een beetje over"
Aan het woord mijn man terwijl hij achter een duif aanloopt in onze tuin.
"Maar schat, we kunnen dat beest toch moeilijk laten dood gaan?"


De duif in kwestie vloog vrijdag pardoes tegen ons huis.
Grote broer zag het allemaal gebeuren.
"Mama, wat is er met de duif ?"
Geen idee wat er met de duif is. Ze lijkt in orde maar valt steeds voorover.
En vliegen lijkt ook niet te lukken.
Dus halen we een kooitje boven.
Zo kan ze wat bekomen van haar avontuur.
Grote broer helpt heel enthousiast met de verzorging.
Hij zit naast het kooitje en voert uitvoerige gesprekken met de duif.

Als we, tegen de avond, de duif terug vrij laten, vliegt ze nog steeds niet.
Wat nu? Ze zit daar maar op het gras.
"Ach, laat ze zitten. Ze bekomt wel." zegt mijn man.
"Maar wat als er dan katten komen? Of ze loopt op straat? Of ze gaat dood?"
Na lang zeuren loopt mijn man dan maar achter de duif en zet ze op het dak.
Dan kan er geen kat meer aan.

Heel wat paniek om een duif.
Niet alleen om de duif maar vooral om wat er kon gebeuren.
Wat als de duif dood ging?
Ik zou niet weten hoe ik dat aan mijn kleine kereltje moet vertellen.
Hij was zo zorgend en begaan met de duif.
En hij is toch nog zo klein.
Mama zou ook nog niet echt weten hoe ze er aan moet beginnen.
Het is iets wat ik mijn kleine man liever zou besparen, dat gevoel.
Ook al weet ik dat het niet voor altijd kan.
Maar toch, zo lang mogelijk.
Nee, dan maar liever achter de duif aanzitten, door de tuin.

En dus zitten we nu met een huisduif.
Al een week lang.
Ze slaapt op het dak en wacht aan de deur om eten te krijgen.
Grote broer blij en mama ook.