Een half jaar zonder shoppen

"Ik ben halfweg."
Ik zeg het met een zucht tegen mijn man.
Ik heb het nieuwste nummer van een weekblad vast en kijk naar een lange rok met bloemetjesprint.
Heb ik een lange rok nodig?
Maar nee, ik heb voldoende kleding in mijn kast hangen.
Zou het mooi zijn?
Dat denk ik wel.
Zou ik dan mee zijn met de laatste mode?
Waarschijnlijk toc... voor even.

Op 28 december 2018 heb ik als voornemen voor het nieuwe jaar genoteerd dat ik in 2019 geen nieuwe kleding meer ging kopen.
Ik had allerhande boeken en reportages gezien over duurzamer leven, ecologie, fairtrade,... en dit zou mijn manier zijn om een groter steentje bij te dragen.
Wat kon wel nog: tweedehands kledij en ecologische-duurzame-fair trade geproduceerde kledingstukken.
Mijn man verklaarde me voor gek.
Maar ik was vastbesloten (en misschien ook wel gedreven om het tegendeel te bewijzen).
Ik begon dus met goede moed aan mijn jaar zonder nieuwe kleding.

Zoals ieder voornemen bleek het gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Zo is een weekblad of maandblad lezen plots een stuk minder interessant.
Blader zelf snel eens door een recent exemplaar en het valt al snel op hoeveel pagina's als doel hebben om ons kleding te verkopen of de nieuwste mode in de verf te zetten.
De maandelijkse shoppinguitjes met mijn mama hebben ook een nieuwe invulling gekregen.
Ik wil er blijven van genieten maar doe dus voornamelijk aan kijken-kijken en vooral niet kopen-kopen.

De meeste dagen lukt het prima.
Maar er zijn ook dagen dat ik best wel jaloers ben op die maxi-jurken of midi rokken die nu zo in de mode zijn.
Als de drang te groot is, stap ik de kringwinkel binnen.
Ik vind het rondsnuisteren in de rekken eigenlijk veel leuker dan gewoon shoppen.
Want je weet immers nooit op voorhand wat je zal vinden of met welke 'schatten' je naar huis zal gaan.

Ik heb tot nu toe maar één keer gezondigd.
Dat was toen ik plots moest opgenomen worden in het ziekenhuis en ik snel een pyjamabroek nodig had omdat de mijne stuk was.
Iets wat ik ondertussen geleerd heb is dat tweedehands shoppen net wat meer tijd vraagt, iets wat er toen niet was.
Dus heb ik een pyjamabroek gekocht van biologisch katoen in de C&A.
Dat was het beste wat ik kon doen op korte tijd.

Ondertussen blijf ik de lokroepen van de reclamemachines en mooie lange rokken weerstaan.
Want als je eenmaal bewuster kijkt naar je aankopen, merk je pas hoe beïnvloedbaar je bent.
En hoe weinig je echt nodig hebt.
De impact van al die kleding, die we niet echt nodig hebben, is nefast voor het milieu en onze samenleving.
Onlangs verwoordde een professor antropologie het nog heel mooi in een documentaire:
"Wanneer een kledingstuk minder kost dan twee kilo gewone rijst dan moeten we ons als maatschappij toch ernstige vragen durven stellen."
Ik moet slechts een kleine prijs betalen door er niet 'modieus' bij te lopen, de werknemers die goedkope kleding maken betalen vaak een veel hogere prijs.
Dit sterkt me op het volgende half jaar bewust verder te gaan.
En waarschijnlijk nog veel langer.