Het litteken en Kintsugi

Ze zitten in mijn nek.

Twee legoblokjes werden tussen mijn wervels geklikt.

De blokjes werden opgevuld met pasta.

Ik heb mijn eerste vervangonderdelen.

Als een legobouwpakket werden foute blokjes verwijderd.

Nieuwe en stevigere blokjes kwamen in de plaats.

Nu vormt mijn nek een geheel.

Ik moet nog wennen aan mijn nieuwe nek.

Hij is niet zo flexibel.

En ik heb nog vaak pijn.

De legoblokjes moeten nog wennen aan mijn bouwstenen.

Ik leer ook nog leven met de wonde die me aanstaart telkens als ik in de spiegel kijk.

Het sneetje in mijn nek is nog rood.

Mijn kerels vragen iedere dag of het nog pijn doet.

Ik zal waarschijnlijk een heel zichtbaar litteken aan deze operatie overhouden.

Ook innerlijk want ik werd vrij bruusk geconfronteerd met de limieten en kwetsbaarheden van mijn eigen lichaam.

Ik was eerst bang voor het litteken.

Ik dacht er zelfs al aan om sjaaltjes te gaan dragen of het te bedekken met een tattoo.

Tot ik onlangs in een magazine las over ‘Kintsugi’.

Auteur Peter Verhelst schrijft er het volgende over:

“In Japan worden gebroken voorwerpen hersteld door de breuklijnen te bestrijken met natte laklijm, waarover goudpoeder wordt gestrooid. Kintsugi.

In plaats van de barsten te verhullen worden ze benadrukt, verfraaide littekens als een ode aan het leven en de verstrijkende tijd.”

Deze gedachte trof me.

Mijn wonde werd gelijmd en ik zal ze niet verbergen achter sjaaltjes.

Het is het begin van iets nieuws, een keerpunt in mijn leven.