Niet alleen mama moet loslaten

Jonah ligt in bed.
Hij slaat zijn armen om me heen en huilt.
"Ik wil altijd bij jou blijven."
Hij snikt en knijpt nog harder.
"Ik wil niet naar school of gaan sporten. Ik wil voor altijd bij mama en papa.
Waarom moet ik alleen slapen en mag ik niet altijd bij jou zijn?"
Hij geeft me betraande kussen en duwt zijn gezicht in mijn schouder.

We proberen Jonah nu al een uur in bed te krijgen door op hem in te praten.
Hij wil met ons mee, terug naar beneden.
Hij heeft ook niet meer zoveel interesse om iets buiten schooltijd te doen.
Hij wil gewoon bij ons zijn.
Thuis.

Ik herken plots veel van mezelf in mijn kleine kerel.
Ik heb ook moeite met loslaten.
Op deze blog kon je al vaak lezen over hoe moeilijk het is om als mama los te laten.
Maar ik had er nog nooit bij stil gestaan hoe moeilijk het ook voor je kind is.
Ook hij moet je leren loslaten en zijn eerste stapjes alleen zetten.
Hoe groot moet de wereld wel niet lijken voor zo'n klein ventje.
Hij leert zoveel op zo'n korte tijd en dat moet hij allemaal in zijn steeds groter wordende leefwereld zien te plaatsen.
Ik begrijp dat hij dan soms even nood heeft aan thuiskomen.

Ik wil hem dus helpen loslaten.
Die avond vertel ik hem wel tien keer hoe we er altijd voor hem zullen zijn.
Hoe hij zelfs, als we oud, grijs en versleten zijn, altijd op ons kan rekenen.
Ik probeer hem uit te leggen dat we ook niet altijd echt naast hem kunnen staan.
Maar dat als hij ons mist dat hij dan even zijn oogjes kan toedoen en aan ons denken.
Zo lijkt het alsof we naast hem staan.
Want dat doen we ook, altijd.

Na bijna een uurtje hem overtuigen, krijgen we Jonah uiteindelijk in bed.
Met de belofte dat, als hij die ochtend opstaat, hij even bij ons mag komen liggen om te knuffelen.
Leren loslaten is moeilijk.
Zowel voor mama als de kinderen.
Gelukkig kunnen knuffels voorlopig veel oplossen.