Over verdriet
"Ga je mee bij nonkel Rudi?"
"En bij oma Paula?"
Ik begin te huilen.
Grote broer snapt er niets van.
Hij vraagt waarom ik ween.
Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen.
Ik kan alleen maar denken aan het egeltje.
Een pastoraal werker vertelde ooit over verdriet als een egeltje.
Een egeltje in je buik.
Als er iets heel raars of ergs gebeurt dan rolt de egeltje zich op.
Hij maakt een bolletje van zichzelf en zet zijn stekeltjes recht.
Je krijgt een raar gevoel in je buik en je ogen prikken.
Je moet huilen want het doet een beetje pijn.
Maar na enige tijd voelt het egeltje zich weer beter.
Hij strekt zijn kopje terug uit.
Het rare gevoel in mijn buik gaat weg.
En ook de traantjes.
Dan zal mama terug heel vrolijk zijn.
Ik weet niet hoe of waar te beginnen.
Ik heb het zelf meestal al moeilijk als het over verliezen gaat.
Dit is de eerste keer dat ik iemand zo dichtbij verlies en ook aan mijn kindjes moet denken.
Vroeger zou ik in mijn bed gekropen zijn.
En pas als het niet meer zoveel pijn doet, verder gaan.
Nu staat grote broer met grote ogen naar mama te kijken.
Ik heb geen idee hoe ik het moet uitleggen.
Hoe ik moet vertellen dat oma Paula weg is.
Dat we haar niet meer kunnen bezoeken.
Ik kan niet vertellen dat ze slaapt of op reis is.
Ik kan niet zeggen dat ze zal genezen of dat ze ooit terug komt.
Ik wil grote broer gerust stellen maar ik weet het zelf allemaal niet.
Ik kan alleen maar zeggen dat ze er niet meer is.
Grote broer vraagt steeds naar oma Paula.
En misschien is dat ook niet erg.
Ook al is oma Paula er niet meer.
Zo zal ze nooit vergeten worden.
We denken nog aan haar.
Aan de vele leuke bezoekjes.
Zo kan grote broer die momenten vasthouden.
Net zoals wij.
Voor oma Paula:
Als ik aan je denk,
dan straal je.
Je hebt voor het eerst
Eli in je armen.
Jullie kijken naar elkaar
en lachen.
Je houdt hem een hele tijd dicht tegen je,
ook al deed het soms pijn.
Alles leek even vergeten,
als oma Paula, Eli en Jonah samen waren.
Je bent niet weg.
Waar ik ook ga.
Als ik mijn ogen sluit,
zie ik je zo steeds voor me.
Stralende, gelukkige oma Paula.
"En bij oma Paula?"
Ik begin te huilen.
Grote broer snapt er niets van.
Hij vraagt waarom ik ween.
Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen.
Ik kan alleen maar denken aan het egeltje.
Een pastoraal werker vertelde ooit over verdriet als een egeltje.
Een egeltje in je buik.
Als er iets heel raars of ergs gebeurt dan rolt de egeltje zich op.
Hij maakt een bolletje van zichzelf en zet zijn stekeltjes recht.
Je krijgt een raar gevoel in je buik en je ogen prikken.
Je moet huilen want het doet een beetje pijn.
Maar na enige tijd voelt het egeltje zich weer beter.
Hij strekt zijn kopje terug uit.
Het rare gevoel in mijn buik gaat weg.
En ook de traantjes.
Dan zal mama terug heel vrolijk zijn.
Ik weet niet hoe of waar te beginnen.
Ik heb het zelf meestal al moeilijk als het over verliezen gaat.
Dit is de eerste keer dat ik iemand zo dichtbij verlies en ook aan mijn kindjes moet denken.
Vroeger zou ik in mijn bed gekropen zijn.
En pas als het niet meer zoveel pijn doet, verder gaan.
Nu staat grote broer met grote ogen naar mama te kijken.
Ik heb geen idee hoe ik het moet uitleggen.
Hoe ik moet vertellen dat oma Paula weg is.
Dat we haar niet meer kunnen bezoeken.
Ik kan niet vertellen dat ze slaapt of op reis is.
Ik kan niet zeggen dat ze zal genezen of dat ze ooit terug komt.
Ik wil grote broer gerust stellen maar ik weet het zelf allemaal niet.
Ik kan alleen maar zeggen dat ze er niet meer is.
Grote broer vraagt steeds naar oma Paula.
En misschien is dat ook niet erg.
Ook al is oma Paula er niet meer.
Zo zal ze nooit vergeten worden.
We denken nog aan haar.
Aan de vele leuke bezoekjes.
Zo kan grote broer die momenten vasthouden.
Net zoals wij.
Voor oma Paula:
Als ik aan je denk,
dan straal je.
Je hebt voor het eerst
Eli in je armen.
Jullie kijken naar elkaar
en lachen.
Je houdt hem een hele tijd dicht tegen je,
ook al deed het soms pijn.
Alles leek even vergeten,
als oma Paula, Eli en Jonah samen waren.
Je bent niet weg.
Waar ik ook ga.
Als ik mijn ogen sluit,
zie ik je zo steeds voor me.
Stralende, gelukkige oma Paula.
Hey audrey!
BeantwoordenVerwijderenAfscheid nemen is niet gemakkelijk en al zeker niet van een oma... Veel sterkte daar...
Een paar maand terug moest ik ook afscheid nemen van mijn opa. Ik vind dat de kids je verdriet mogen zien. Het doet ook pijn en het hoort bij het leven. Probeer je oudste zoon zoveel mogelijk bij alles te betrekken. Ook hij in zn bomma kwijt. Ik liet cisse tekenen en hij is opa nog gaan groeten en gaf zn tekening mee in de kist... Opa werd voor ons een sterretje die waakt over ons... Mr het is allemaal niet gemakkelijk. Ik luisterde met hem ook veel nr het liedje "opa" van mega mindy. Misschien belachelijk mr het helpt om te zingen als je verdrietig bent.:-) tzijn maar wat tips om je op weg te helpen...
Sterkte meid xxxx