Het ritme

Ik wil hier, zoals gewoonlijk, starten met een quote van mijn kleine kerel.
Maar het lukt niet.
Nochtans heeft hij de voorbije twee dagen voldoende grappige uitspraken gedaan.
Toch kan ik me er geen enkele exact herinneren
(Buiten dat hij 'hoesting' zegt in plaats van 'hoest' wat soms rare blikken oplevert in de supermarkt: "Mama, ik heb een hoestink.")

Sinds ik terug ben van Krakau lijken de dagen voorbij te vliegen.
Ik heb een prachtige en onvergetelijke 14 dagen achter de rug.
De ontmoetingen waren uniek en ook al waren het soms korte nachten, ik heb ervan genoten.

De eerste dagen zonder kindjes waren wel wennen.
Als de wekker ging was ik in paniek. Had ik de kindjes niet horen roepen? Was de babyfoon kapot?
Ik had ook steeds het gevoel dat ik nog snel moest eten. Er is er normaal altijd wel eentje die heel veel honger heeft op het moment dat ik mijn eerste hap neem.
Na een aantal dagen gingen een paar van de gewoontes weg.
Wanneer je de hele dag bezig bent, denk je niet te vaak aan de alledaagse dingen.
Maar als ik s' avonds in mijn bed kroop en stilviel kwam de heimwee wel steeds terug.
Gelukkig bestaat er nu zoiets als facetime. Zo waren mijn kleine kerels toch wat dichterbij.
Ik zat volledig in het 'werkritme' en genoot van de leuke sfeer.
Af en toe voelde ik me zelfs schuldig.
Mag ik het wel zo leuk vinden? Zo zonder kindjes.
Want dat eindelijk eens alleen naar het toilet gaan ("Mama, kijk eens wat een mooie auto!", "Jongen, het is nu echt niet de moment.", "Maar mama, het is hier toch leuk") of iets zorgelozer slapen, is toch wel fijn.
Tot we terug op weg gingen naar België, naar huis.
En de heimwee plots heel groot werd.
Kilometers leken nog nooit zo lang.
En toen we vlak voor de afrit naar ons huis nog eens file kregen, dacht ik dat ik gek ging worden.
Ik was zo blij om mijn kereltjes terug te zien.
Aan het aantal knuffels die ik kreeg te oordelen, zij mij ook.

Toch was het niet zo makkelijk om het werkritme terug los te schudden.
Dat leven op het ritme van mijn kereltjes, ik moet er weer even aan wennen.
Mijn twee kerels putten je even hard uit als 14 dagen op weg met 300 jongeren, maar dan op een andere manier.
Je leeft volledig op het ritme van je kinderen. Hun dutjes, eten, wastijd,... komen steeds op de eerste plaats.
Als je daartussen nog even tijd hebt, kan je nog het huishouden proberen doen.
Maar dan zijn de uren in een dag meestal om.
Als ik s' avonds even in mijn 'Libelle' of 'Flow' kan lezen, ben ik al lichtjes euforisch.
Ik heb nu eindelijk min of meer het 'mamaritme' terug.
Het was even zoeken maar het is zo fijn om weer thuis te zijn.
Thuis met een hart vol herinneringen aan Krakau.
Klaar om nieuwe avonturen te beleven met al wie ik tegenkwam onderweg en mijn drie kerels.